Film znakomicie oddający realia Polski w trakcie PRL-u, zaraz po, a nawet, chwilami do dziś.
Satyra filmu pokazuje że prostak może dojść do władzy, często nieświadomie, lub dzięki umiejętności manipulowania ludźmi i sytuacją. Zyskując sobie przyjaciół, od przysługi do przysługi można piąć się co raz to wyżej. Obłudę w polityce pokazuje monolog Pazury wieńczący film.
Polskie społeczeństwo bazuje na znajomościach, dalej jesteśmy zakorzenionymi socjalistami mimo wielu demokratycznych zmian. I nie chodzi o to, że ktoś komuś w czymś pomoże, czy załatwi stołek znajomemu. Problem jest w tym, że po znajomości grabarz może zostać dyrektorem firmy. Wiele już się zmieniło w tej sprawie, ale wciąż nie jest to zadowalający poziom.
Lubię ten film, bo podobnie jak serial emitowany na tvp2, "Bulionerzy", pokazuje, że nie ważne jest jak się wysławiamy czy zachowujemy. Jeżeli jesteśmy na stanowisku, albo uważa się nas za kogoś z "zapleczem", nasze gafy traktowane mogą być nawet jako "świeży powiew", "świeżą krew", przyszłość, danej grupy.. ale czego nie robi się dla własnej satysfakcji i korzyści, prawda?
Poza tym film obfitujący w rozmaitą gamę tekstów i cytatów.
Nie można pominąć oczywiście klubu 21., kwiatu najpiękniejszych aktorek polskich.
Chyba nie jeden zazdrościł Nikosiowi takiego powodzenia z niczego.
Poza tym zdjęcia, stylizacja PRL-owska.. wszystko wprost kpi w głównym temacie opowieści.
Obiektywna ocena:7,5/10
Ocena w odniesieniu do kina polskiego XXI w.:8/10